Gevlucht uit Iran, nu op lijst N-VA

Op plaats 12 op de lijst van N-VA staat Rossana Khoshaba (49). Om haar nek draagt ze altijd een kruisje: uit overtuiging als Assyrisch christen, maar ook als een schild tegen vooroordelen.

“Het doet pijn wanneer ik door mijn uiterlijk geassocieerd word met mensen en overtuigingen waarvoor mijn familie en ik Iran hebben moeten ontvluchten”, legt Rosanna uit. “Maar tegelijkertijd doet het onzettend veel deugd in België de vrijheid te hebben om te tonen wie ik ben.”

Ze was tien, toen in Iran de islamitische revolutie plaatsvond en de ene oorlog de andere opvolgde. “We verloren al onze vrijheden: onze scholen, godsdienst en moedertaal werden verboden. Daarnaast moesten we - zeker de vrouwen - ons plots kleden volgens de islamitische wetten. Als vrije, opgroeiende jonge vrouw had ik het niet gemakkelijk. Na meer dan 6.500 jaar verloor mijn volk zijn thuisland. Van de miljoenen Assyriërs in Iran en Irak, schiet er nu nog maar een fractie meer over. De meeste zijn gevlucht naar Europa of Noord-Amerika, Canada, Australia...”

Ondanks hun benarde situatie bleven Rossana en haar familie nog jaren in Iran wonen. Tot haar neef werd opgepakt, op verdenking van het bekeren van moslims.

“Ze hebben hem gefolterd en voor onze ogen in het openbaar opgehangen. Ik zie die beelden nog steeds voor mij en heb er soms nog nachtmerries van. Het heeft ons getekend voor de rest van ons leven.”

Gevlucht in vrachtwagen

Uiteindelijk is het hele gezin Iran kunnen ontvluchten. “Ik was 23 jaar toen mijn ouders en ik via een mensensmokkelaar in België terechtkwamen. We zaten in een afgesloten compartiment in de laadruimte van een vrachtwagen. Maar nu en dan mochten we eruit. De hele tijd wisten we niet waar we waren of naartoe gingen. Het was een zeer beangstigende ervaring.”

Nederlands leren

Eens in België wou Rosanna zo snel mogelijk vooruit in het leven. Maar dat bleek geen eenvoudige opdracht. “Mijn vader, zaliger, raadde mij aan om zo snel mogelijk Nederlands te leren. Liefje, zei hij. Om je leven hier op te kunnen bouwen is het belangrijk je verstaanbaar te kunnen maken en vooral te begrijpen wat de mensen tegen je zeggen.”

Maar de eerste jaren mocht Rosanna niet werken of studeren. “De procedure om erkend te worden als vluchteling duurde ontzettend lang”, vertelt Rossana. “Gelukkig slaagde ik erin om nog voor mijn erkenning aan het werk te kunnen gaan als verkoopster. Mijn diploma van verpleegster was hier niet geldig, dus ik nam het werk aan dat ik kon krijgen.”

De liefde bracht Rosanna naar Ronse. “Ik heb hier met mijn echtgenoot Frank gelukkige jaren gekend, tot ik de diagnose van kanker kreeg”, zegt ze. “Ondertussen gaat het beter met mij, maar genezen ben ik nog niet. Wel kan ik mij opnieuw nuttig voelen via SaBel (Samen Beleven), een organisatie in Ronse die kankerpatiënten helpt revalideren na hun behandeling.”

Waarom N-VA? “Wij hebben altijd moeten vechten voor onze taal, land, identiteit en vrijheden. N-VA komt op voor die waarden. En ik heb liever een strenger, sneller en duidelijker asielbeleid, zoals Theo Francken dat tracht te voeren, dan zoveel jaar in onzekerheid te leven, zoals ik heb moeten doen. Dat was onmenselijk.”

(Bron: Het Nieuwsblad)