Met faciliteiten blijft fusieverhaal fictie voor Ronse

Als we het fusievoorstel voor de Vlaamse Ardennen mogen geloven (HLN, 24/8/2017), worden we morgen wakker in een regio bestaande uit 3 steden. Het blijft een interessante denkoefening, maar is het ook realistisch? Zolang Ronse gewrongen zit in het keurslijf van de faciliteiten dreigen we ook hier uit de boot te vallen.

De taken en de verantwoordelijkheden voor de lokale besturen nemen alsmaar toe. Als we zien voor welke uitdagingen de gemeenten staan, wordt schaalvergroting bijna onafwendbaar om een goede dienstverlening voor de burgers, een slagvaardige structuur en kostenefficiënte werking te garanderen. Dat is ook de visie van de Vlaamse regering. De Vlaamse minister Liesbeth Homans stimuleert de gemeenten om op vrijwillige basis na te denken over fusies. Men krijgt daarvoor een financiële stimulans.

Het voorstel is om de kaart van de Vlaamse Ardennen te hertekenen volgens de politiezones. Door de taalfaciliteiten is de huidige politiezone van Ronse echter beperkt tot de stadsgrenzen. Daardoor kunnen we niet genieten van de schaalvoordelen van een overkoepelende samenwerking.

De faciliteiten isoleren Ronse en betekenen een rem op de ontwikkeling en ontplooiing van onze stad. Het gedwongen keurslijf ontzegt tal van kansen en betekent een drempel voor samenwerking.

De faciliteiten zitten echter stevig geblokkeerd. Wij roepen iedereen op om hun stoute schoenen aan te trekkenn om aan om hun politieke vrienden over de taalgrens te overtuigen om een einde te stellen aan deze grondwettelijke aberratie. Alleen zo kunnen we het pad effenen voor een fusieverhaal.

Veel gemeenten staan niet te springen om mee te stappen in een dergelijk fusieverhaal. Er heerst nog heel wat koudwatervrees. Vandaar blijft het belangrijk dat er werk wordt gemaakt van een maatschappelijk draagvlak. Een dergelijk fusieverhaal moet bottom-up worden georganiseerd met een maximale betrokkenheid van alle inwoners.