Opinie N-VA Ronse over de mediastorm naar aanleiding van de open brief van Simon Demeulemeester

Het was weer te denken dat een persoonlijke onrustwekkende getuigenis over het huidige Ronse zou verzanden in een rondje politiek armworstelen. Een welles-nietes spelletje in de hoop om daaruit electorale garen te spinnen.

De scherpe en bij wijlen beklijvende open brief van Simon Demeulemeester legt de vinger op de pijnlijke wonde. De voorbeelden zijn schrijnend en iedere stad onwaardig. Het geeft een onbehaaglijk gevoel om te vernemen dat daardoor bij de jongeren een afkeer voor Ronse groeit. Eens men op eigen benen staat, verkiest men om andere oorden op te zoeken. Dat terwijl Ronse net nood heeft aan enthousiaste, gedreven en creatieve Ronsenaars om het tij te kunnen keren.

 Verhitte gemoederen

 De vele reacties bewijzen dat de boodschap is aangekomen. Bij sommigen werden de gemoederen serieus verhit. Zelfs de pen van Alexander De Croo  vindt opnieuw de weg naar Ronse. Hij spiegelt de realiteit aan zijn idyllische jeugdherinneringen om daarna fel van leer te trekken tegen het Ronse van vandaag waar de tijd blijkbaar is ‘blijven stilstaan’. In zijn ogen is er ‘something rotten’  dat alleen van kwaad naar erger gaat. Hij heeft zelfs een goede raad in petto: Kijk naar de centrumsteden die op een succesvolle manier de neerwaartse spiraal van stadsvlucht, sociale achterstand en onveiligheid kunnen doorbreken. Zouden jongeren in bepaalde wijken van de aangehaalde centrumsteden niet dezelfde schrijnende noodkreet kunnen slaken? 

Begrijpe wie begrijpe kan

 Dat De Croo het huidig stadsbestuur bont en blauw slaat, schoot in het verkeerde keelgat van Pol Kerckhove. Voor hem is de situatie in Ronse geen unicum. Want ook de regio Zuid-Oost-Vlaanderen wordt opgeschrikt door een vloedgolf van criminaliteit. Hij kan ‘zijn ogen niet geloven van al die onzin’ van de blauwe voorzitter.  Als 1 van de grootste oorzaken verwijst hij naar het federale asiel en migratiebeleid. Door het te omschrijven als een ‘regelrechte catastrofe’ laat hij er geen spaander van heel, terwijl hij de machteloosheid van de lokale politici uitschreeuwt. Hij verwijt De Croo en zijn partij een grote verantwoordelijkheid, omdat ze al meer dan 10 jaren deel uitmaken van de federale regering.

Dat slaat ons met verstomming. Maakt sp.a ook geen deel uit van diezelfde federale regeringen (nvdr. we kunnen sinds 2007 bezwaarlijk nog spreken van een regering). Het laatste decennium leverde sp.a of de Franstalige tegenhanger PS de federale minister voor maatschappelijke integratie. Dan spreekt men toch op zijn minst van een gedeelde verantwoordelijkheid voor een falend asiel-, migratie- en integratiebeleid. Met zijn kritiek treedt Pol Kerckhove de N-VA bij die al jarenlang het falend beleid aankaart.

De Ronsische OCMW-voorzitter verwijst eveneens naar een andere oorzaak voor de problematiek van Ronse, namelijk de faciliteiten. Hij verwijt dat de faciliteiten niet ter sprake werden gebracht op de onderhandelingstafel. Wij vermoeden dat zijn voorzitter, Caroline Gennez, ook in alle talen zwijgt over de afschaffing van de faciliteiten in Ronse. Waarom zou ze? Want zelfs haar plaatselijke afdeling bleek niet geïnteresseerd toen de discussie enkele jaren geleden opflakkerde. We herinneren aan het standpunt van zijn fractie tijdens de fameuze discussie in 2008: ‘Sp.a-groen! pleit niet voor de afschaffing van de faciliteiten.’ Het gaat zelfs verder: ‘Het niet pleiten voor de afschaffing van de faciliteiten is tevens ingegeven door onze ideologie. De uitgedragen solidariteit dient alle grenzen te overschrijden, ook de taalgrens. Wij blijven erop hameren dat de afschaffing van de faciliteiten niets zullen bijdragen aan de oplossing van de specifieke problemen van Ronse.’ Als toemaatje geven we nog een citaat: ‘Pleiten vóór de afschaffing van de faciliteiten draagt een intolerante maatschappij naar voor.’ Wie het schoentje past, trekke het aan. Begrijpe wie begrijpe kan.

Oog voor de structurele samenlevingsproblemen

Alhoewel de getuigenis van Simon Demeulemeester focust op hetgeen verkeerd loopt en daardoor een eenzijdige beeldvorming voedt, mogen we deze dagdagelijkse realiteit niet angstvallig verdoezelen. Het zijn stuk voor stuk symptomen van een scheefgetrokken situatie die onze stad jarenlang teisteren en het imago vertroebelen. Het zou verkeerd zijn om dat eenzijdig te categoriseren onder een imagoprobleem. Dat werpt enkel een sluier op de reële structurele samenlevingsproblemen.

De grote vraag is wat we ermee aanvangen. Kloppen de politici zich op de borst met allerhande verwezenlijkingen en blijft men blind voor de onderliggende samenlevingsproblemen? Wat baten prestigeprojecten als zelfs niet kan worden voldaan aan de basisbehoefte van maximale veiligheid voor de burgers.

Veiligheid is een prioriteit

Vele Ronsenaars denken waarschijnlijk, ‘laat hen maar kibbelen, er gebeurt toch niets’. Nadat de storm is gaan liggen, gaat men verder met de orde van de dag. Ondertussen houdt men het hart vast en hoopt men dat er maandagochtend bij het openslaan van de krant niet opnieuw een crimineel feit is gepleegd.

Als politici moeten we de analyse durven maken en mogen we de kop niet langer in het zand steken. Het is duidelijk dat we niet hoeven te wachten op Brussel. Het doorschuiven van de zwarte piet brengt ook niet veel soelaas. Ondertussen gaat er kostbare tijd verloren. De weg uit het dal wordt alleen maar lastiger en steiler. De Ronsenaars verwachten van het bestuur dat men het roer in handen neemt en de stad daadwerkelijk en daadkrachtig bestuurt. Dat men resoluut kiest voor Ronse en richting geeft aan de stad. De politici moeten het heft in handen nemen om als voortrekker Ronse uit het dal te halen. Daarom moeten duidelijke keuzes worden gemaakt. Het bestrijden van criminaliteit en het garanderen van de veiligheid zien wij als een absolute prioriteit van het bestuur. De  kersverse politiechef weet wat gedaan…