Aan allen een schitterende Vlaamse feestdag!

11 juli, onze Vlaams nationale feestdag. Het verwijst naar een verbluffende overwinning van een Vlaamse coalitie van de graaf van Vlaanderen en de steden tijdens de Vlaams-Franse oorlog. We zijn allemaal opgegroeid met het verhaal van de Leeuw van Vlaanderen van Hendrik Conscience. Een roman die zich afspeelt ten tijde van de Slag bij Kortrijk. Conscience heeft dit uniek stukje geschiedenis terug opgerakeld en dankzij zijn pennenvrucht maakt het deel uit van ons collectief geheugen. Hij wakkerde daarmee het Vlaams zelfbewustzijn aan.

11 juli 1302 kwam uitgebreid aan bod in het Verhaal van Vlaanderen met Tom Waes en vormt een belangrijk episode in de Canon van Vlaanderen. Dat is niet zomaar. De veldslag heeft wel degelijk een historische betekenis. Wie verder graaft, ervaart al snel dat de historische werkelijkheid boeiender is dan de mythe.

Een bijna onmogelijke overwinning

11 juli was een ‘bijna onmogelijke gebeurtenis’. Hoe kon het sterkste ridderleger van Europa zo vernietigend verslagen worden door voetvolk, door de stedelijke milities bestaande uit voornamelijk ambachtslieden en boeren? Er zijn een aantal elementen die dit verklaren:

• Leiderschap: Het was noch de Graaf van Vlaanderen, noch zijn zoon Robrecht van Béthune die het Vlaamse leger aanstuurden. Deze zaten op dat moment in een Franse cel. De aanvoerder op 11 juli 1302 was Jan van Renesse, een edelman uit Zeeland en een geniaal strateeg. Inspelend op de zwaktes van het Franse leger en optimaal gebruik makend van het terrein leidde hij de Vlamingen naar de overwinning.
• Creativiteit en innovatie: In het begin van de 14de eeuw was een leger van voetvolk in theorie niet opgewassen tegen een ridderleger te paard. De Vlamingen wisten echter handig gebruik te maken van het terrein om de charge van het ridderleger te breken. Het is niet zo dat de paarden massaal te pletter storten in de Groeninge- en de Grote Beek. De beken verstoorden het ordelijk oprukken van de cavalerie. Vooral bij de aftocht bleken de beken een groot probleem. Daarnaast beschikte het Vlaamse leger over een vrij eenvoudig, efficiënt en typisch Vlaams wapen, de goedendag.  
• Samenhorigheid: De Vlamingen stonden in een defensieve positie. Schouder aan schouder. De linies mochten niet doorbroken worden. Vandaar was standhouden cruciaal voor een overwinning. Hulptroepen werden ingezet om mogelijke bressen te dichten of wie op de vlucht sloeg hardhandig op andere ideeën te brengen.
• Alles of niets: De positie van de Vlamingen was bijzonder risicovol. Achter hen bevonden zich de stadsmuren van Kortrijk en de Leie. Daardoor waren er geen uitwijkmogelijkheden. De Vlamingen hadden slechts een optie: winnen!

De betekenis vandaag

11 juli blijft een krachtig symbool voor de standvastigheid om iets bijna onmogelijks te realiseren. 11 juli is een moment bij uitstek waarop we terecht trots zijn op onze Vlaamse wortels. Ons gemeenschappelijk verleden maakt deel uit van onze identiteit, van wie we vandaag zijn. Identiteit en het engagement voor elkaar zijn het cement tussen de individuen die onze natie vormt. We kennen elkaar niet persoonlijk, toch vormen we een gemeenschap en voelen we ons met elkaar verbonden.

Wie deel wil uitmaken van de Vlaamse gemeenschap draagt ook verantwoordelijkheid voor onze gemeenschap. De Vlaamse identiteit verwerven, biedt kansen en geeft je een sterkere positie.  Dit vormt een basis voor de politieke betrokkenheid en het versterken van onze Vlaamse natie.

Voor ons is een zelfstandig Vlaanderen als volwaardige lidstaat van Europa het einddoel. Wij staan bovendien voor een zelfbewust Ronse die de wortels koestert met de focus op de toekomst. Ronse vormt onze geborgen en veilige thuis met een brede blik op Vlaanderen, Europa en de wereld.

Wie anders?

Ronse is onze stad aan de taalgrens die volwaardig tot Vlaanderen wil behoren. Na 60 jaar taalfaciliteiten zouden we er misschien moedeloos van worden. Ondanks de motie die met een ruime meerderheid werd goedgekeurd, stellen we vast dat de taalfaciliteiten stevig vergrendeld zitten op het federale niveau. Hoe luid we hier in Ronse roepen voor gelijkberechtiging en hoe vurig we de afschaffing van de taalfaciliteiten bepleiten, de federale overheid blijft apathisch en onverschillig voor de enorme socio-economische gevolgen.

Vandaag kunnen we niet op onze lauweren rusten. Vandaag moeten we meer dan ooit en ondanks alle tegenkantingen vastberaden blijven. Er zijn nog te veel uitdagingen voor Ronse en voor Vlaanderen.

Wie anders dan wij zullen dat doen? Wie anders zal op de barricaden staan? Kijk niet naar de anderen. Wijs niet naar de ander om het te doen. Zeg niet dat je geen rol te spelen hebt. Denk niet vanuit het ik, maar vanuit wij als gemeenschap, als Ronsenaars, als natie. Staar je niet blind op waar jezelf beter van wordt, maar focus op waar wij allemaal beter van worden. Heb vertrouwen in jezelf en in de anderen. Engageer je voor Ronse en voor Vlaanderen!

Wij rechten de schouders en steken ons hoofd boven het maaiveld. Het verleden is voorbij. Onze toekomst bepalen we zelf door wat we vandaag doen en de keuzes die we nu maken. Doe je dat vanop de veilige zijlijn of in het heetst van de strijd.

De keuze is aan jou!

‘We zullen de weg vinden. En anders maken we er één.’ (Hannibal)

Aan allen een schitterende Vlaamse feestdag!